Venezuela

Beroving in de woestijn

Vanuit Coro is het ongeveer een half uurtje lopen om bij een soort woestijn te komen, zo wordt verteld. Wij zijn hier wel naar geïnteresseerd en volgen netjes de aanwijzingen op: busje in, busje uit en vervolgens linksaf en rechtdoor lopen. Na een tijdje lopen over een brede weg beginnen we te twijfelen en we vragen ons af hoe deze stedelijke omgeving binnen enkele honderden meters over kan gaan in een gebied zonder huis, zonder begroeiing en zonder andere tekens van menselijk leven. Maar onderweg wordt ons verzekerd dat we op de goede weg zijn, dus blijven we, gewapend met een zak verse bananen en mango’s, stug doorlopen. En inderdaad houdt de stad na nog een stuk lopen ineens op en gaat de weg verder, maar nu staat er aan beide kanten van de weg een soort struikgewas, versierd met jarenlang menselijk huisvuil.
Niet veel later worden we toch beloond. Ook de struiken houden ineens helemaal op en we staan plotseling midden tussen de zandduinen. Een raar gezicht, zo vlak buiten de stad, maar niet minder mooi. We zoeken een plek, iets verder van de weg af, vanwaar we foto’s van de zonsondergang kunnen maken zonder dat op de foto’s elektriciteitsmasten of wegen te zien zijn en komen op een mooi plekje terecht, al is hier wel iets meer begroeiing. De zonsondergang is erg mooi en het aantal foto’s neemt weer eens exponentieel toe. Maar dan gaat het fout…
Uit het bosje naast ons stapt ineens een jongen: T-shirt over het hoofd gebonden en machete in de hand. Na een eerste blik van verbazing begint het ons duidelijk te worden dat hij graag onze waardevolle eigendommen wilt hebben en vooral geïnteresseerd is in de fototoestellen. Hij roept dan ook ‘camara’s, camara’s’ en zet dit kracht bij door met zijn machete op de grond te slaan. Even later komt ook een tweede type uit de bosjes zetten (bij gebrek aan een T-shirt heeft hij zijn broek over zijn hoofd gebonden) en het lijkt ons niet echt een goed moment om verder in discussie te gaan of dit nou wel allemaal echt nodig is. We gooien ze dan ook onze spullen toe: twee fototoestellen, een portemonnee en een tas met nog een derde fototoestel en nog wat losse spullen. Vervolgens rennen we richting de bewoonde wereld, de weg door de woestijn, en door een laatste blik achterom kunnen we zien dan onze nieuwe vrienden verdwijnen in de bosjes.
Op een of andere wonderbaarlijke wijze, waar ik zelf ook nog niet helemaal achter ben, heb ik in die paar seconden nog weten te bedenken dat ik misschien wel even mijn geheugenkaartje uit het toestel kon halen alvorens ditzelfde toestel naar ze toe te gooien. Dit scheelt toch nog zo’n 300 foto’s, wat een kleine opluchting is tegenover het verlies van de andere spullen en vooral de bijna 1000 foto’s op de andere geheugenkaartjes…

Geschreven door Bart - mei 2007