Venezuela

24 uur in Caracas

Vanuit het veel te hete, maar wel erg mooie Coro hier een eerste bericht. We wilden net eigenlijk de woestijn, die hier schijnt te liggen, inlopen, maar naderhand leek ons 12 uur ´s middags toch niet zo´n geschikt tijdstip, vandaar dat we eerst even de airco-koelkast van het internetcafé zijn binnengewandeld.
Maar om te beginnen bij het begin: vijf dagen geleden landde ik op het Simón Bolívar vliegveld van Caracas. Vanaf dit vliegveld is het nog ongeveer een half uur rijden naar de stad zelf, mits er geen file staat... Ik deed er dus twee uur over en de file leek vooral tot stilstand te komen in een van de lange tunnels (de Simón Bolívar tunnel) onder de bergen door, waardoor ik mijn eerste uitlaatgassen-shot al binnen een uur binnen had. Ondertussen stonden er op de vluchtstrook, voor zover die niet als extra rijbaan werd gebruikt, tientallen auto´s stil: motorkap omhoog, de mannen uit de auto zorgelijk kijkend over de motor gebogen en de rest van de familie berustend zittend in de berm.
Na lange tijd stapvoets gereden te hebben (met salsa op zijn hardst uit de speakers) kwamen we uiteindelijk toch Caracas binnen rijden. En om maar meteen duidelijk te zijn: Caracas is niet de meest nette geordende en schone stad van de wereld. Het lijkt alsof god ooit een keertje de hele stad heeft opgetild, flink heeft geschud en weer neer heeft gegooid en daarbij een lichte voorkeur had voor het neergooien van lelijke afzichtelijke hoogbouw. Tussen de gebouwen door wisselen grote socialistische, anti--imperialistische propagandaleuzen en grote reclameborden voor Amerikaanse bedrijven elkaar moeiteloos af en ligt er veel rotzooi op straat. Temidden van dit alles werd ik door mijn busje afgezet in een donker tunneltje, waarschijnlijk ergens midden in de stad. Omdat ik al visioenen had van hordes hongerige criminelen die mij als een weerloos slachtoffer zagen en me dit me nou niet de meest geschikte plek leek om de komende dagen door te brengen was ik blij met het mannetje dat riep ´taxi?´ en bereid was om me voor een iets te hoog bedrag naar een hotel te brengen.

De volgende dag Caracas toch nog maar een kans gegeven en zo slecht was het allemaal niet. In het centrum staan nog een aantal oude gebouwen overeind tussen de hoogbouw en de wijk waar ik zat, Sabana Grande, kende een redelijk gezellig stuk waar alle auto`s waren verbannen en de voetgangers de macht hadden overgenomen. Toch besloot ik aan het einde van de dag om de stad te verlaten en op weg te gaan naar de kust om eerst maar eens op een rustig tropisch strandje te gaan liggen. De taxichauffeur die me naar het busstation bracht deed nog een goede poging om me definitief in de stad te houden: hij mistte de juiste afslag naar het busstation en besloot dat de beste optie was om maar gewoon 150 meter achteruit te rijden op de snelweg. Gevaarlijk heen en weer slingerend reden we zo de bocht om terwijl tegemoet razende auto´s luid toeterend ons met moeite wisten te ontwijken. Gelukkig zat ik even later toch heelhuids in de bus, weg uit de stad...

Geschreven door Bart - april 2007