Venezuela

Merida en dergelijke

Het is alweer meer dan een week geleden dat we in een koelkast in de vorm van een superluxe bus Merida binnen kwamen rijden. Dit gebeurde om zes uur ´s ochtends en ons eerste doel was dan ook om een hotelletje te vinden. Maar nadat vier slaperige hoteleigenaren ons wisten te vertellen dat alles vol zat leek deze taak toch iets moeilijker dan gedacht... Gelukkig stond er ineens in de verder verlaten straat een klein vrouwtje voor onze neus die ons een spontaan een slaapplaats in haar hotel aanbood, waar we dan ook gretig op in gingen.
Later die dag bleek waarom alles zo vol zat. Precies op het moment dat wij in Merida zaten vond er ook een groot sporttoernooi tussen alle 27 universiteiten van het land plaats en de studenten hadden bezit genomen van een groot deel van de hotelkamers. Gelukkig zorgde dit toernooi ook voor veel meer leven in de stad en zijn we nu bevriend met karateka´s uit Caracas, atleten uit Puerto Cabello en honkballers uit Lara (en met een meisje dat beweerde te doen aan kickingball, een soort kruising tussen voetbal en honkbal, maar we geloven nog steeds niet dat dit echt een sport is...).

Merida is zo´n beetje het centrum voor alle afritsbroek-toeristen en de belangrijkste plek voor al je buitensport-activiteiten, al hebben wij het gehouden bij paraglyden. Een andere attractie in Merida (een ´must have seen´ volgens de Lonely Planet) is een kabelbaan die verdeeld is in vier etappes, 12 kilometer lang is en stijgt van ongeveer 1500 meter tot een hoogte van 4750 meter. Na de eerste twee etappes vroegen we ons af of het wel slim was om alleen een trui mee naar boven te nemen, zeker toen we zagen dat iedereen om ons heen ineens jassen, mutsen en sjaals uit hun tas begon te halen. Een verdieping hoger was het geen vraag meer, maar waren we ervan overtuigd dat we niet de meest slimme toeristen zijn (maar wel verreweg de minst warm geklede). Toch begonnen we dapper aan de laatste etappe, hopend dat we boven niet dood zouden vriezen en dat het beeld van de Maagd Maria dat boven op ons stond te wachten misschien een klein wondertje voor ons over had. We hebben het gelukkig overleefd en al onze vingers en tenen zitten er nog aan...
Het uitzicht boven schijnt heel mooi te zijn, maar wij hadden de pech dat de berg net bezocht werd door een dik pak wolken, waardoor ons uitzicht beperkt werd tot ongeveer 50 centimeter. Gelukkig werden we boven toch nog vermaakt door de eerder genoemde atleten uit Puerto Cabello. Zij leken een bepaald, belachelijk hoog, quotum aan foto´s te moeten halen en als het uitzicht niet goed is dan zijn vier Hollanders natuurlijk het beste object om te fotograferen. Nu staan we dus op een paar honderd foto´s, samen met een tiental Venezolanen en de Maagd Maria.
Naast de Teleferico heeft Merida nog een attractie die het Guiness Book of Records heeft gehaald: ijssalon Coromoto. De eigenaar van deze ijswinkel is ooit op het walgelijk slechte idee gekomen dat ijs niet per definitie de smaak citroen, aardbei of vanille hoeft te hebben maar dat ook smaken als hamburger, zalm en ´spaghetti met kaas´ mogelijk zijn. Inmiddels heeft de ijszaak bijna duizend verschillende smaken verzonnen en gemaakt en blijven ze doorgaan met het verzinnen van meer idiote smaakcombinaties. Hoewel wij natuurlijk geheel onbevooroordeeld begonnen aan ons vlees-tonijn ijsje, heeft het ijs toch meer van de prullenbak gezien dan van de binnenkant van onze maag. En hoewel ik vervolgens dacht een iets minder gewaagde keus te maken heeft het avocado-coca-cola ijsje er toch voor gezorgd dat ik de rest van de dag niet meer hoefde te eten en misselijk door Merida heen waggelde.

De rest van de dagen hebben we rustig in Merida zelf doorgebracht. Ons hotel was gelegen aan het park met de toepasselijke naam ´Plaza de las Heroinas´ en elke middag stroomde dit plein vol met families, jongeren, ouderen , straatverkopers en auto´s met keiharde reggaeton uit de achterbak. De eerste biertjes werden hier meestal rond het ontbijt opengetrokken en zo kabbelde de dag op het plein voort tot tien uur `s avonds, het moment waarop de politie op verbazingwekkend snelle wijze het plein leeg wist te vegen. Vanuit ons hotel konden we het hele gebeuren mooi aanschouwen, maar meestal zaten we ook gewoon op het plein zelf of liepen we wat rond door de rest van Merida.
Na bijna een week in Merida was het tijd om het hoofdstuk Venezuela af te sluiten en door te reizen naar Colombia. Een tocht die eigenlijk niet al te lang moest gaan duren, maar die ons bijna 24 uur heeft gekost... later meer hierover...

Geschreven door Bart - april 2007