Costa Rica

Pura Vida

Aangekomen in de hoofdstad van Costa Rica, San José was mijn airport-pickup-service 'm gelukkig nog niet gesmeerd. Samen met een ander stel werden we netjes in het hostel afgeleverd. De taxichauffeur praatte honderduit, lichtte per wijk toe of er al dan niet drugs smokkelende Colombianen of travestieten woonden, maar was verder een aardige kerel. Meteen in een enigszins krakkemikkig bed gecrashed, en hoewel de reggaeklanken van het feestje in het hostel me om de oren vlogen, meteen in coma gevallen.
De volgende dag rustig aan begonnen, gratis pannenkoekjes gebakken, en een rondje centrum San José gedaan. Een ronduit NIET boeiende stad, maar ach, hoort er ook bij. Ik bevond me nog niet geheel in mijn oude reisritme en heb er dus een uurtje of drie over gedaan om geld te pinnen. Nog steeds niet geheel wakker dwaalde ik enigszins af, een stukje buiten het centrum, waar op bijna iedere straathoek een dronkenlap zonder vaste woon- of verblijfplaats zijn roes lag uit te slapen. Uitermate kalm heb ik deze verdorven plek maar weer snel verlaten...

Zondag was het dan tijd om me linea recta naar de Caribische zee te begeven! Mooie rit door de beboste bergen, die langzaam overgingen in bananenbomen, bananenbomen, een verdwaalde kip en negers. Jawel, het Caribische gedeelte van Costa Rica stikt van de afstammelingen van Bob Marley, de voertaal is meer Engels dan Spaans en de plaatselijke muziek is in een woord te omschrijven: reggae! In Cahuita, waar ik uit de bus gerold was, wist een plaatselijke rastaman me een hotelletje in te lokken, waar ik voor 10 dollar per nacht drie bedden en een eigen badkamer had, met een hangmat op de veranda: pura vida!
Het strand uitgecheckt, en 's avonds een lekker Caribisch visje gegeten met twee Japanse meisjes. Helaas voor mij besloot dit lekkere Caribische visje zich een uurtje of twee later retrograad een weg terug omhoog te banen... Gevolg: 24 uur ziek. Ik zal jullie de details besparen, maar reken maar dat ik erg blij was met mijn privé badkamer! Nadat ik weer enigszins op mijn benen kon staan, aapjes bewonderd in de jungle naast (ja, naast) het strand, en verder in de branding gechilled. Vakantie!
's Avonds door een Costa Ricaan op een aantal Costa Ricaanse biertjes en dito latino complimentjes getrakteerd, een hart gebroken, en vroeg naar bed, want de volgende dag stond er een vroeg reisje op het programma.

Om 7 uur de bus gepakt, en om 10 uur de boot naar Tortuguero, een tropisch paradijsje aan de noordkant van het Caribische gedeelte. Ik reisde samen met twee Italianen, aardige kerels, die me tot nu toe ook weer terug naar San Jose gevolgd zijn. Tortuguero ligt enorm afgelegen en is alleen per boot te bereiken, waar we drie uur over deden. Onderweg een paar krokodillen gezien (alsof het niets is) en allemaal rare vogels en andere vreemd uitziende wezens. Tortuguero heeft 786 inwoners (waarvan de 787e zich op onze boot bevond, een vijf dagen oude baby) en leeft van het toerisme. Iedereen komt kijken naar, je raadt het al, de tortugas, oftewel schildpadden. Deze knakkers komen een aantal keer per jaar aan land om hun tientallen eieren in een gat in het strand uit te poepen, waarna 85% van de baby schildpadjes wordt opgegeten door dierlijke vijanden (jaguar, hond). De mens kan er echter ook wat van dus wordt er hard gewerkt door vrijwilligers middels patrouilles 's nachts op het strand. Goed werk!
Tijdens onze nachtelijke zoektocht naar schildpadden hebben we er drie gezien! (normaal zijn het er tientallen, maar het is nog even geen legseizoen). Helaas waren ze geschrokken van 1. onze voetstappen, 2. een jaguar! De verse sporen stonden in het zand, brrr. We hebben ze dus geen eitjes zien leggen, maar het was wel mooi om te zien, wat een grote beesten! Ze kunnen tot wel 1.60m lang worden en tot 400 kg wegen, een soort van dinosaurus dus. Machtig om je voor te stellen dat er zoveel van in zee leven, en triest dat er nog steeds veel mensen zijn die ze uit de weg ruimen, omdat ze denken dat hun seksleven er een boost van krijgt...zucht. (Campagne Costa Ricaanse overheid: 'Huevos, no son la solución!')

Vervolgens heb ik mijn reis voortgezet naar Costa Rica´s meest actieve vulkaan (en de op twee na meest actieve vulkaan ter wereld, de Etna en nog een andere rakker). Aangekomen in La Fortuna, een klein stadje met zo´n 11.000 inwoners aan de voet van de vulkaan, heb ik mijn intrek genomen in Gringo Pete´s, het goedkoopste hostel wat ik kon vinden (3 USD per nacht). Snel een tourtje geboekt, om ´s middags meteen de vuur, lava en steen spuwende vulkaan te gaan bekijken (je merkt, ik had hoge verwachtingen...). Deze tour werd echter voorafgegaan door een superpauper wandeltocht door de jungle aan de voet van de vulkaan. Ik zeg pauper, maar dat kwam natuurlijk omdat ik na alle krokodillen, schildpadden, apen en ander gespuis in Tortuguero enigszins verwend rondliep. Onze gids, een jonge kerel uit Guatemala, vond zichzelf behoorlijk wijs, liet ons om de haverklap stil zijn en stil staan zodat hij een minuut of vijf door z´n verrekijker kon turen, om vervolgens te zeggen: ´Kijk! Een uil!´ Rot op met je uil! De toekans en luiaard waren overigens wel de moeite waard.
Natuurlijk begon het, zodra we in het busje op weg naar de vulkaan zaten, keihard te regenen. De vulkaan, die op de heenweg nog volledig te zien was, was nu geheel gehuld in wolken. Af en toe zag je een paar gloeiend rode brokstokken omlaag kletteren, als de wolken er niet waren geweest had je de vulkaan dus zien spugen en horen rommelen (de onweersdonder overstemde de vulkaan nu). Al met al toch best gaaf zo´n actieve vulkaan! In 1968 is er voor het laatst een serieuze uitbarsting geweest, waarbij 87 mensen het leven lieten. Men was in die tijd nog niet geheel op de hoogte van de voortekenen van een uitbarsting, zo steeg de temperatuur van het water in de rivier opeens naar 80 graden, en rommelde de vulkaan meer dan anders. Niemand die op het idee kwam dat er wel eens iets zou kunnen gaan gebeuren, vandaar dat er zoveel doden vielen.

Terug in het dorp zeeg/zoog ik neer aan een barretje waar alleen maar inboorlingen en locals zaten, de perfecte plaats voor wat integratie met Costa Ricanen. Al snel werd er door de barmannen een nieuw biertje voor me neergezet, telkens ruim voordat ik mijn glas leeg had, zodat ik ´m niet stiekem kon smeren... Uiteindelijk de hele avond aan de bar gehangen, gratis bier gedronken en heerlijk geïntegreerd. Ook hier weet niemand dat Philips en Heineken uit Nederland komen, dat het homohuwelijk bestaat, dat prostitutie legaal is en alle andere clichés, maar nu dus wel. De twee barmannen hebben me uiteindelijk meegenomen naar de plaatselijke discotheek, waar ik buiten nog even Eerste Hulp heb verleend aan een in elkaar geslagen inboorling (dit klinkt nu heel stoer, maar het kwam meer neer op kijken of ´ie bij bewustzijn was, (ja) nog ademde, (ook dat) en zeggen dat ze de ambulance moesten bellen. ´En nu ga ik dansen, succes he!´ Leuke avond gehad, ook al vond ik de danskwaliteiten van de Tico´s enigszins tegenvallen...

Geschreven door Manuela - juni 2007