Venezuela

Van Venezuela naar Colombia

Na bijna een week in Merida kwam aan ons verblijf in Venezuela een einde. ´s Avonds namen we de nachtbus die, zo was de bedoeling, ons al slapend naar Maracaibo moest brengen. Het was weer eens een hele luxe bus, met stoelen die in één beweging konden worden omgetoverd tot bed, airconditioning en natuurlijk de nodige actiefilms voor het slapen gaan. Perfect dus, al kende natuurlijk ook deze bus wel zijn nadelen. Het eerste nadeel zat op de stoel voor mij, was bezig aan zeker niet zijn eerste fles whisky en besloot om zich maar eens goed om te draaien en een gezellig praatje te gaan maken met ons. Dat wij verder niet geïnteresseerd waren in een praatje met deze dronkelap kon hem verder niet deren en hij bleef dan ook doorpraten toen wij al lang niet meer luisterden en ondanks zijn gelul in slaap probeerden te vallen.
Het tweede nadeel kwam halverwege de rit binnen en ging op de stoel naast mij zitten. Deze vrouw, die van een iets groter formaat was dan god ooit bedoeld had zorgde ervoor dat ik niet meer languit over twee stoelen kon slapen, maar werd weggedrukt in een hoekje. Dit kon echter niet verhinderen dat we een redelijk goede busrit hadden en we redelijk uitgeslapen aankwamen in Maracaibo.
De door ons gehoopte directe bus van Maracaibo (Venezuela) naar Santa Marta (Colombia) bleek of al te zijn vertrokken of helemaal niet te bestaan (werd ons niet helemaal duidelijk), waardoor we dit stuk in twee etappe´s moesten afleggen. De eerste etappe moest ons net over de grens brengen, naar Maicao, maar in de tijd dat wij dit allemaal aan het uitvogelen waren leken alle bussen die hier heen gingen ineens allemaal vertrokken te zijn, waardoor we nog een uurtje extra op het busstation onze tijd moesten doden.
Een uur later reden we wel echt weg, in een bus waar de beenruimte was afgestemd op mensen kleiner dan 1.60 meter. In het begin van de rit hadden we nog alle ruimte doordat de bus vrij leeg was, maar naarmate de bus voller stroomde en er meer mensen op het bankje naast me kwamen zitten, werd ik steeds verder opgevouwen totdat ik uiteindelijk klem zat en bewegen verder onmogelijk werd. De rit zelf ging een stuk langzamer dan het vorige stuk, maar was ook een stuk leuker. Onderweg stapte er van alles in en uit: hele schoolklassen, mannetjes met veel te veel bagage, een oud vrouwtje met een stoel en een aantal mensen die net als wij ook echt naar Colombia moesten. Eenmaal bij de grens werden we door de buschauffeur in recordtempo langs alle douaneformaliteiten meegesleept en voor we het wisten zaten we ineens echt in Colombia. Iets verderop, in Maicao, werden we, midden op een grote straat door dezelfde buschauffeur uit de bus gezet met de mededeling dat we vanaf hier wel een bus konden krijgen naar Santa Marta. Om onze chauffeur geen ongelijk te geven kwamen er meteen een aantal mannetjes op ons af rennen om ons hun bus in te schreeuwen en om geld te wisselen. Het lukte ze om ons zover te krijgen om beide te doen en na een verblijf van een paar minuten in Maicao waren we alweer verder op weg naar Santa Marta.

De bus waar we in terecht kwamen zat redelijk vol, met passagiers maar vooral ook met een heleboel spullen die in Venezuela goedkoper zijn dan in Colombia en al dan niet legaal Colombia waren binnen gebracht. Tussen al deze bagage zochten we een plekje, met onze voeten op grote zakken Venezolaanse rijst en sloten we ons aan bij de rest van de bus die naar een belachelijk slechte horrorfilm zaten te kijken (die na afloop gewoon weer op niew begon). De busrit schoot niet echt op. Onderweg stapten veel mensen in en uit, met als gevolg veel gesleep met bagage, maar een belangrijker punt van oponthoud waren de vele politiecontroles onderweg. Een paar keer werden we slechts voor even stilgehouden, maar een keer werden alle passagiers vriendelijk verzocht om de bus te verlaten en rustig te wachten. Ondertussen werd de bus onderworpen aan een full bodysearch door militairen in te warme pakken, met zweetdruppels op het gezicht, een mitrailleur op de rug en hun bloedgroep achter hun naam geprint op hun uniform. De politie bleek vooral geïnteresseerd in de smokkelwaar in de bus en met name de dozen slaolie en ketchup waren onderwerp van discussie. Om de situatie in de bus nog wat chaotischer te maken werd elk moment van stilstand gebruikt door verkopers van drank, chips, broodjes en dergelijke om hun waar aan de man te brengen. En natuurlijk konden ook de gebruikelijke Tell-Sell verkopers niet ontbreken. Tell-Sell-verkoopster één probeerde haar horloges te verkopen door te laten zien dat ze ook in een potje water gewoon door bleven tikken en Tell-Sell-verkoper twee had een middeltje waarmee je lichaam helemaal gereinigd werd, mits twee keer daags ingenomen.
Toch kwamen we langzaam maar zeker dichterbij Santa Marta, onderweg rijdend door een steeds mooier landschap, met jungle en bergen aan de ene kant en de zee aan de andere kant. En net op het moment dat de zon begon onder te gaan kwamen we, na een tocht van bijna 24 uur, eindelijk Santa Marta binnenrijden...

Geschreven door Bart - mei 2007